Julius Herman Boeke (1884 - 1956) was een Nederlands econoom en rechtsgeleerde. Hij was hoogleraar aan de Universiteit Leiden. Hij legde zich toe op het staatsrecht en Nederlands-Indië.

in 1910 promoveerde hij in Leiden op het proefschrift Tropisch-koloniale staathuishoudkunde met Cornelis van Vollenhoven als promotor. Op 1 september 1910 reisde hij als ambtenaar af naar Nederlands-Indië. Hij kwam voor enkele maanden bij de Algemene Secretarie te werken waarna hij overstapte naar het Gymnasium Willem III in Batavia waar hij als leraar staatsinrichting en staathuishoudkunde aan de slag ging. In 1914 kreeg hij een functie als waarnemend adviseur voor het Volkskredietwezen toebedeeld en in 1919 werd hij gepromoveerd tot adviseur. Tevens kreeg hij dat jaar een functie als gewoon hoogleraar koloniale staathuishoudkunde aan de Nederlandsche Handels-Hoogeschool en een functie als buitengewoon hoogleraar tropisch-koloniale staathuishoudkunde aan de Universiteit Leiden aangeboden. Hij bedankte voor beide functies. In 1924 kreeg hij een leerstoel aan de Rechtshogeschool aangeboden met als leeropdracht staathuishoudkunde en statistiek. Hij gaf zijn eerste colleges gedurende het studiejaar 1926/1927 maar het jaar erop reisde hij af naar India om vervolgens terug te keren naar Nederland.

In 1929 bood de Universiteit Leiden hem opnieuw een hoogleraarschap aan, dat hij accepteerde. Deze keer ging het om een volledig hoogleraarschap met als leeropdracht tropische koloniale staathuishoudkunde. Het jaar erop pleitte hij tijdens zijn oratie voor de invoer van een dualistisch economisch systeem in Nederlands-Indië. Hij bepleitte tijdens deze rede dat de westerse theoretische economie niet toepasbaar was op Aziatische dorpsgemeenschappen. Tijdens zijn eerste jaren als hoogleraar kon hij zich ongestoord op de wetenschap richten en hij breidde zijn onderzoeksveld uit naar Japan en India. In 1940 werd zijn werk Indische Economie (in 1951 hernoemd naar Economie van Indonesië) gepubliceerd.

Toen de Tweede Wereldoorlog aanbrak nam Boeke deel aan het Leidse verzet. In 1941 publiceerde hij zijn werk Nationaal socialistische staathuishoudkunde waarin de Nationaal Socialistische Beweging op vernietigende wijze bekritiseerd wordt. Vanwege deze publicatie werd hij ontslagen en gedeporteerd naar het strafkamp Buchenwald. In 1945 kwam hij vrij waarna hij opnieuw aangesteld werd als hoogleraar. Na de oorlog reisde hij weer af naar Indonesië, ditmaal om mee te helpen met de wederopbouw van de Universiteit van Indonesië. Hij moest hiermee stoppen vanwege een aanrijding die er tevens voor zorgde dat hij voor jaren invalide was en moest terugkeren naar Leiden. Hij hervatte zijn werkzaamheden aan de Universiteit Leiden. Gedurende het studiejaar 1951/1952 vervulde hij de functie van rector magnificus. Uiteindelijk ging hij in 1955 officieel met emeritaat. Omdat er geen opvolger was accepteerde hij toch weer een nieuwe leeropdracht. Het jaar erop, in 1956 kwam hij op 9 januari na een kort ziekbed te overlijden.