Amalia Maartje Elisabeth Draak (1907-1995) werd geboren op 25 maart 1907 te Venlo. Haar ouders verhuisden drie jaar later naar Amsterdam en vervolgens naar Arnhem, waar Maartje haar jeugdjaren doorbracht. Ze haalde haar HBS-diploma en deed daarna staatsexamen-gymnasium alfa. In 1926 ging zij Nederlands studeren in Amsterdam, maar zij onderscheidde zich toch vooral door de keuze van haar bijvakken: Welsh, bij de Germanist A.G. van Hamel, en Oudfrans bij J.J. Salverda de Grave. Van Hamel fungeerde als het ware als haar geestelijke vader, zeker als het ging om het wetenschappelijk onderzoek van volksverhalen en sprookjes. In 1933 deed zij haar doctoraal examen en drie jaar later promoveerde zij cum laude bij Van Hamel op het inmiddels klassieke proefschrift Onderzoekingen over de roman van Walewein, waarin zij de totstandkoming van dit werk haarfijn analyseerde. In 1937/8 deed zij met een internationale beurs onderzoek in Engelse en Ierse bibliotheken, waarbij zij kostbare contacten legde met buitenlandse vakgenoten.

Tijdens de oorlogsjaren maakte ze een editie van De reis van Sinte Brandaan, waarbij Bertus Aafjes een eigentijdse berijmde vertaling maakte. Omdat Bertus Aafjes was ondergedoken en Maartje Draak niet uitsluitend op eigen naam het boek wilde publiceren, liet ze de publicatie tot na de oorlog in portefeuille liggen (1949). Toen vlak na de oorlog Van Hamel overleed, was Maartje Draak eigenlijk de enige figuur die hem kon opvolgen. In december 1946 hield zij haar openbare les als privaat-docent aan de Universiteit van Amsterdam. Daarin nam zij stelling tegen de gevoelsesthetiek waardoor menig liefhebber wordt gekweld zodra het woord "Keltisch" valt. De Universiteit van Amsterdam zette het privaat-docentschap om in een lectoraat en vervolgens een hoogleraarschap. Ook de Universiteit van Utrecht stichtte een lectoraat en vervolgens een leerstoel in de keltologie. In alle gevallen werd Maartje Draak met de nieuwe waardigheid bekleed. Als docent had ze een groot didactisch talent en als wetenschapper was ze de eerste vrouw die lid werd van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Op het terrein van het Middelnederlands verwierf ze faam met haar De Middelnederlandse vertalingen van de Proza-Lancelot, dat als een keerpunt is geroemd in de bestudering van de Middelnederlandse Arthurromans. Op het gebied van het Middelnederlands heeft ze één promovenda gehad, op dat van de Keltologie twee. Met Frida de Jong publiceerde ze drie bundels met vertaalde Oudierse verhalen: Van helden, elfen en dichters (1979), Het feestgelag van Bricriu (1986) en De lastige schare (1990). In 1987 werd zij ter gelegenheid van haar tachtigste verjaardag geëerd met een internationaal colloquium, dat een weerklank was op alle terreinen waarop Maartje Draak zich bewoog. Haar markante persoonlijkheid kwam ook tot uiting in de geestdrift waarmee ze boeken verzamelde, en de alerte opmerkingen in margine waarvan ze haar boeken voorzag.