Willem van der Vlugt (1853-1928) werd geboren in Haarlem. Hij studeerde rechten in Leiden en promoveerde daar in 1879. Meteen daarna werd hij benoemd tot hoogleraar rechtswetenschap met als leeropdracht wijsbegeerte van het recht en encyclopedie der rechtswetenschap. In 1923 ging hij met emeritaat. Zijn meeste publicaties verschenen in niet-juridische tijdschriften, hielden echter wel verband met recht en gerechtigheid. Hij was zeer begaan met het lot van de Finnen binnen het Russische tsarenrijk. Van 1902-1906 was hij lid van de Tweede Kamer en maakte daar deel uit van de oud-liberale (vanaf 1906 vrij-liberale) fractie. Hij vreesde een overwicht van het parlement in het Nederlandse staatsbestel en was gekant tegen de antithese. Dat hij geen tegenstander was van maatschappelijk hulpbetoon door particulieren toonde hij door zijn initiatief tot oprichting van het Leidsche Volkshuis, waarvan hij ook de eerste voorzitter was.