Jan Kalf (1873-1954) werd geboren in Amsterdam. Hij studeerde Nederlands en kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Hij werd sterk beïnvloed door de Franse symbolistische literatuur. In De Kroniek van P.L. Tak schreef hij toneelrecensies. Van 1898-1903 was hij verbonden aan het Nederlandsch Museum voor Geschiedenis en Kunst te Amsterdam (later opgegaan in het Rijksmuseum). Hij had grote waardering voor ambachtelijke schoonheid en propageerde dit ook voor de boekdrukkunst, bouwkunst en de monumentenzorg. In 1903 werd hij secretaris van de Rijkscommissie tot het opmaken en uitgeven van een inventaris en een beschrijving van de Nederlandse monumenten van geschiedenis en kunst. Hij ontwikkelde daarvoor een wetenschappelijke methode. In 1912 kreeg hij een eredoctoraat van de Groninger Universiteit. Als man van de restauratiepraktijk respecteerde hij de historische ontwikkeling van een gebouw en keerde hij zich tegen het terugrestaureren naar een gereconstrueerde oorsprong. Van 1918-1939 was hij directeur van het Rijksbureau voor de Monumentenzorg en vanaf 1924 tevens secretaris van de gelijknamige Rijkscommisie. Daarin hield hij zich intensief bezig met de bescherming van monumenten in oorlogstijd. In 1939 werd hij Rijksinspecteur voor de Kunstbescherming.