Hans Daalder (1928-) was een van de eerste studenten van de Sectie A van de Zevende Faculteit, later bekend als de Politiek-Sociale Faculteit van de Gemeente Universiteit Amsterdam. Hij promoveerde daar in 1960 op het proefschrift Organisatie en reorganisatie van de Britse regering 1914-1958.

Van 1958 tot 1963 was hij werkzaam als wetenschappelijk (hoofd)medewerker voor Bestuurskunde en Politicologie aan het International Institute of Social Studies (ISS) in Den Haag, onderbroken door een jaar als post-doctoral Rockefeller Fellow aan Harvard University en de University of California in Berkeley. In deze tijd verschoof zijn aandacht van studie van vooral het Britse en het Nederlandse politieke systeem naar vergelijkende studies van staatsvorming, politieke ontwikkeling en democratisering in zowel Europa als de nieuwe staten. Hij werkte mee aan enkele Amerikaanse projecten op dit terrein. In diezelfde tijd ontwikkelde hij met anderen een internationaal vergelijkend project voor de studie van de Smaller European Democracies (SED).

In 1963 werd hij benoemd tot gewoon hoogleraar in de Wetenschap der Politiek aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid (sinds 1969 tevens in de Faculteit der Sociale Wetenschappen) aan de Rijksuniversiteit Leiden. Hij was een van de initiatiefnemers van een onderzoek naar de sociale herkomst van Nederlandse Kamerleden sinds 1848, een mondelinge enquête onder leden van de Tweede Kamer in 1968, en een studie van feitelijke verrichtingen van het Nederlandse Parlement sinds 1963. Op de eerste parlementsenquête volgde een tweede enquête onder leden van de Tweede Kamer in 1972 en een representatieve steekproef en panel-onderzoek van Nederlandse kiezers in 1970.

In het roerige jaar 1969-1970 werd Daalder gekozen tot decaan van de Faculteit Rechtsgeleerdheid. Zo werd hij actief betrokken in processen van universitaire bestuurshervorming in Leiden en elders, voor en na de invoering van de Wet Universitaire Bestuurshervorming (WUB) in 1970. Enige tijd later kwam het in de Sectie A van de Faculteit der Sociale Wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam tot ernstige conflicten, toegespitst op wat nationaal bekend zou worden als de kwestie Daudt, naar de hoogleraar H. Daudt, waarbij de vrijheid en zeggenschap over de inhoud van het onderwijs in de politicologie en de vrijheid van wetenschappelijk onderzoek in Amsterdam, en deels ook nationaal in het geding was. Van dat laatste toonde Daalder zich een geharnast pleitbezorger. Een door hem geschreven rapport over de politieke en bestuurlijke ontwikkelingen in de Nederlandse universiteiten leidde tot een omvangrijk internationaal-vergelijkend onderzoek naar processen van ‘democratisering’ en ‘politisering’ in Europese universiteiten.

In 1970 kwam het European Consortium for Political Research (ECPR) tot stand, oorspronkelijk als een samenwerkingsverband van acht Europese onderzoeksinstellingen op het terrein van de Politieke Wetenschap. Daalder was hiervan bestuurslid en van 1976-1979 voorzitter. Het ECPR zou uitgroeien tot een van de belangrijkste Europese en internationale wetenschapsorganisaties in de Sociale Wetenschappen.

Van 1976-1979 was Daalder hoogleraar en Head of Department of Political and Social Sciences aan het European University Institute (EUI) in Florence. Hij speelde toen en ook later een belangrijke rol bij de organisatie en de begeleiding van Summer Schools van het EUI.

In 1990 verwisselde Daalder zijn leerstoel Wetenschap der Politiek in Leiden voor een deeltijds hoogleraarschap. In april 1993 legde hij zijn hoogleraarschap neer.

Sinds zijn pensionering wijdt Daalder zich voornamelijk aan het schrijven (in latere tijd samen met de historicus J.H. Gaemers) van de politieke biografie van Willem Drees.