Rond 1385 werd in ieder geval één semi-religieuze vrouwengemeenschap gesticht in Grimmenes. In 1389 werd deze geordend tot een zusterhuis van het Gemene Leven, dat in 1393 onder de naam Sint-Mariënvelde ten Nieuwenlichte werd omgevormd tot een klooster van de Orde van de Reguliere Kanunnikessen van St. Augustinus, later bekend als het Oude Nonnenklooster. Een mannenklooster van die orde volgde in 1395 onder de naam St. Jan de Evangelist ter Nieuwer Amstel, in de volksmond het Regulierenklooster. Het oudste mannenklooster was het een jaar eerder, in 1394, gestichte Kartuizerklooster.

Na 1400 ontwikkelde het Oude Nonnenklooster zich tot een klooster voor dochters uit gegoede Amsterdamse families die bij hun intrede een schenking (dos) meekregen. Dat vormde de financiële basis van het klooster.

Tussen 1393 en 1425 kwamen twaalf nieuwe zusterhuizen en een broederhuis tot stand. Ze ontwikkelden zich tot conventen van de Derde Orde van St. Franciscus (tertiarissen). Ze kregen echter ook de steun van de beide regulierenkloosters, onder meer doordat die grond ter beschikking stelden. Na 1395 kwamen de kloosters voort uit reeds bestaande vrouwengemeenschappen of zusterhuizen. Bij de verdere ordening sloten zij zich alle aan bij de Derde Orde van St. Franciscus.

In het tweede kwart van de vijftiende eeuw kwam er een einde aan de lange reeks van nieuwe tertiarissenconventen. Daarna vestigden zich in Amsterdam nog de Alexianen of Cellebroeders (1440, vooral voor de zorg aan pestlijders), de Cellezusters (1475) en het klooster van St. Maria Magdalena in Bethanië, oftewel het Bethaniënklooster (ca 1472; oorspronkelijk voor gevallen vrouwen, maar later voor dochters van vooraanstaande poorters).

Voor zover al niet eerder opgeheven, werden de kloosters na de Alteratie van Amsterdam (de keuze voor de Opstand) in 1578 door de stad geconfisqueerd, waarna een deel van de bezittingen in handen kwam van stedelijke instellingen als het Burgerweeshuis en het Leprozenhuis.