Afkomstig uit een Hugenotenfamilie studeerde Conrad Busken Huet (1826-1886) theologie in Leiden en Lausanne (1844-1849). In 1851 aanvaarde hij een aanstelling als predikant bij de Waalse gemeente in Haarlem. Nadat zijn theologische vrijzinnigheid hem in 1862 noopte deze positie op te geven werkte hij als dagbladjournalist bij de Opregte Haarlemsche Courant. In 1868 vestigde hij zich in Batavia, waar hij tot hoofdredacteur van de Java-Bode was benoemd. In 1872 stichtte hij zijn eigen krant, Algemeen Dagblad van Nederlandsch-Indië, waaraan hij jaren verbonden bleef, eerst als hoofdredacteur en directeur, later (na zijn terugkeer naar Europa, waar hij zich in Parijs vestigde) als Europees correspondent (1876-1886). Via zijn vriendschap met E.J. Potgieter was hij in de jaren 1863-1865 als redacteur verbonden aan het tijdschrift De Gids. Busken Huet ontwikkelde zich tot de belangrijkste Nederlandse literatuur- en cultuurcriticus van zijn tijd. Zijn Litterrarische fantasiën en kritieken bundelde hij in 26 delen (1868-1888), daarnaast publiceerde hij onder meer: Vragen en antwoorden. Brieven over den Bijbel (1857), Het Land van Rubens. Belgische reisherinneringen (1882), Het Land van Rembrand. Studiën over de Noord-Nederlandsche beschaving in de zeventiende eeuw (1884), alsmede de romans Lidewijde (1868) en – postuum – Robert Bruce’s leerjaren (1898). Zijn brieven werden door zijn vrouw en zoon Gideon uitgegeven in twee delen (Busken Huet 1890).