Aan het einde van de veertiende eeuw ontstond in de IJsselstreek de Moderne Devotie, een godsdienstig reveil gericht op praktische, persoonlijke vroomheid. Hieraan werd vooral gestalte gegeven door de broeders en zusters van het Gemene Leven, een lekengemeenschap met als leidsman de diaken magister Geert Grote (1340-1384). Hun eerste zusterhuis werd in 1374 gevestigd in diens huis in de Bagijnestraat in Deventer (het Meester Geertshuis) en hun eerste broederhuis in 1380 in het huis van zijn vriend en leerling, de priester Floris of Florens Radewijns, in de Engestraat in Deventer (het Meester Florenshuis). Daarna volgden in het huidige Nederland en Duitsland vele tientallen andere zuster- en broederhuizen. In de loop van de tijd sloten de meeste zich onder druk van de kerkelijke hiërarchie aan bij de Derde Orde van St. Franciscus of de orde van de reguliere kanunniken/kanunnikessen van St. Augustinus. Het belangrijkste klooster was gevestigd in Windesheim, vandaar ook de naam Windesheimer Congregatie waarbij een groot aantal kloosters was aangesloten.

Het St. Agnietenklooster in Emmerik (hertogdom Kleef) – een vrouwenklooster – werd in 1419 opgericht, was aanvankelijk begijnhuis en sloot zich in 1463 aan bij de orde van de reguliere kanunnikessen van St. Augustinus (augustinessen). Als belangrijkste klooster van Emmerik werd het ook wel het Grote Convent genoemd. In 1811 – het land van Kleef maakte toen deel uit van het Franse keizerrijk – werd het klooster opgeheven en in 1820 werden de gebouwen afgebroken.

Het St. Ursulenklooster in Neder-Elten (hertogdom Kleef) – tevens een vrouwenklooster – werd in 1427 opgericht. Ook dit klooster was aanvankelijk een begijnhuis en sloot zich ca. 1463 aan bij de augustinessen. Het klooster werd in 1613 ten gevolge van oorlogsgeweld onbewoonbaar en met het St. Agnietenklooster verenigd.