Menno ter Braak werd geboren op 26 januari 1902 in Eijbergen in de Gelderse Achterhoek. Hij haalde zijn gymnasiumdiploma in Tiel en studeerde daarna Nederlands en geschiedenis aan de Gemeente-Universiteit van Amsterdam. Daar promoveerde hij in 1928 bij de historicus Hajo Brugmans op een in het Duits geschreven dissertatie over keizer Otto III. Drie jaar was hij werkzaam in het middelbaar onderwijs in Rotterdam, maar zijn belangstelling reikte veel wijder. In 1933 werd hij letterkundig en toneelredacteur van het Haagse dagblad Het Vaderland en verhuisde hij naar Den Haag. Zijn scherpzinnige recensies waren gevreesd en zetten de norm voor de Nederlandse kritiek. In de discussie vorm of vent – mooischrijverij of een principeel standpunt innemen – koos hij voor de vent. Hij nam ferme standpunten in op het gebied van de film als kunstvorm (als mede-oprichter van de Filmliga), de geschiedenis, de filosofie en de politiek. Als een van de eersten in Nederland onderkende hij het gevaar van fascisme en nationaal-socialisme en waarschuwde hij tegen Hitlers Mein Kampf. Sinds 1930 bevriend met schrijver Edgar du Perron waren zij samen met Jan Romein in 1935 de oprichters van het Comité van Waakzaamheid van anti-nationaal-socialistische Intellectueelen. Internationaal werkte Ter Braak in de P.E.N. tegen de totalitaire ideologieën. Hij trok zich het lot aan van uit Hitler-Duitsland gevluchte schrijvers en hielp hen aan geld en zo mogelijk aan een uitgever. Na de nazi-inval van mei 1940 en een vergeefse poging naar Engeland te ontkomen, benam hij zich op 15 mei 1940 zelf het leven.