Arend van den Brandhof (1796-1863) begon in 1813 in Utrecht aan een studie theologie en was een van de drie dominees die een plan opstelde en in 1845 ook daadwerkelijk doorzette om zo'n 300 Groningse- en Gelderse landarbeiders naar Suriname te laten emigreren. Zij vestigden zich op de voormalige plantages Voorzorg en Mijn Vermaak. Het plan werd geen succes. In het eerste jaar stierf of vertrok een aanzienlijk deel van de immigranten. Ook Anna Pannekoek, de vrouw van dominee van den Brandhof overleed al snel na aankomst. De situatie stabiliseerde zich enigszins nadat de overlevenden zich aan de overkant van de Saramacca rivier in het dorpje Groningen vestigden.

Vanaf 1849 verhuisden de overgeblevenen in kleine groepjes naar Kwatta en Uitvlugt, in de omgeving van Paramaribo, waar een grotere afzetmarkt voor boerenproducten als melk was. De nazaten van deze emigranten staan in Suriname bekend als de boeroes.

In 1853 keerde Van den Brandhof met zeven kinderen terug naar Nederland.