Trijntje Ymkje Hobma-Glastra (1910-) vertrok in 1935 naar Nederlands-Indië, waar haar echtgenoot, Gerben Hobma, stuurman bij de Koninklijke Pakketvaart Maatschappij was. In Batavia werd zij als akela lid van de padvinderij en als leidster van de Nederlandsche Meisjes Club. Daarnaast werd zij lid van de Algemene Maatschappij Voor Jongeren, waar zij in 1939 huismoeder van het AMVJ-huis in Batavia werd.

In 1940 gaf zij zich ook op voor het Vrouwen Auto Corps. Het corps was eerder dat jaar door Maria Catharina (Rie) Lulofs-Mehrengs opgericht om te dienen als hulpleger van vrouwelijke chauffeurs, mocht het komen tot een aanval op Nederlands-Indië. Het corps zou na de Japanse aanval op Pearl Harbor veelvuldig worden gezet. Na de Japanse verovering van Nederlands-Indië werd zij geïnterneerd in kamp Tjideng. Zowel Hobma-Glastra als haar echtgenoot overleefde de oorlog en werd in 1946 gerepatrieerd.

Gerben Hobma zou al in het najaar van 1946 als zeeman terugkeren naar Nederlands-Indië. Hobma-Glastra zou snel volgen en wel in dienst van de Dienst Welfare van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger. De Dienst Welfare, vanaf 1948 officieel Dienst Welzijnsverzorging, was verantwoordelijk voor de geestelijke en lichamelijke conditie van de Nederlandse militairen in Indonesië. De dienst zorgde voor de distributie van onder andere radio’s, sportartikelen, muziekinstrumenten, boeken, tijdschriften, films, chocolade en sigaretten en organiseerde cursussen, filmavonden en toneel-, muziek- en cabaretoptredens.

In februari 1949 nam zij ontslag bij de dienst en keerde terug bij de AMVJ, waar zij directeur werd van de afdeling Makassar. In maart 1950 zou het echtpaar Hobma-Glastra definitief terugkeren naar Nederland.