Barend ter Haar Bzn (1892-1941) promoveerde in 1914 op het adatrecht aan de Universiteit Leiden, waarna hij in 1915 naar Indië vertrok. Daar werd hij aangesteld als substituut griffier bij de landraden van Purbolinggo en Purwokerta. In 1919 werd hij aangesteld als voorzitter van de landraad van Yogyakarta, waarna hij in 1921 terugkeerde naar de landraden van Purbolinggo en Purwokerto, nu ook als voorzitter.

In 1925 werd hij ambtenaar ter beschikking van de Directeur van Justitie, terwijl hij ook werd benoemd als buitengewoon hoogleraar in het adatrecht aan de Rechtshogeschool van Batavia. Deze dubbele functie zou hij bekleden tot 1934, toen hij tot gewoon hoogleraar in het Adatrecht en Volkenkunde werd benoemd aan de Rechtshogeschool. Hij zou zich echter vooral met het Adatrecht blijven bezighouden en in 1938 werd zijn leeropdracht weer beperkt tot alleen het Adatrecht.

In 1939 kwam hij voor verlof naar Nederland. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog kon hij niet terugkeren naar Nederlands-Indië. Nadat in mei 1940 2.400 Duitsers in Nederlands-Indië werden gearresteerd, reageerden de Duitsers door 231 mensen uit Nederlands-Indië te gijzelen, waaronder Ter Haar. Zij werden in oktober 1940 ondergebracht in kamp Buchenwald. Daar werd hij in april 1941 plotseling ernstig ziek, waarna hij na enkele dagen overleed.