Eind jaren vijftig liepen de spanningen tussen Indonesië en Nederland hoog op. Van Indonesische zijde was er grote onvrede over de Nederlandse aanwezigheid in Nieuw-Guinea, dat in 1962 door Nederland aan Indonesië zou worden overgedragen. Daarnaast speelden Nederlandse bedrijven tot onvrede van de Indonesische regering nog steeds een grote rol in de Indonesische economie.

Nadat voor de vierde keer een resolutie van Indonesië voor bemiddeling in het conflict rond Nieuw-Guinea door de VN was afgewezen en nadat een mislukte aanslag op Soekarno was gepleegd, kwam in november 1957 de anti-Nederlandse stemming in Indonesië tot een hoogtepunt. Op 3 december namen werknemers het kantoor van de Koninklijke Pakketvaart Maatschappij in Jakarta over en dit voorbeeld werd bij verschillende bedrijven gevolgd. Twee dagen later werden de Nederlanders in Indonesië staatsgevaarlijk verklaard en werden circa 700 Nederlandse bedrijven in Indonesië genationaliseerd.

Deze genationaliseerde bedrijven werden ondergebracht in veertien clusters. De grootste was de PPN-Baru, die verantwoordelijk was voor plantages en landerijen in het bezit van de Indonesische overheid. Het algemene bestuur van de genationaliseerde plantages en landerijen kwam te liggen bij de Badan Pimpinan Umum Perusahaan2 Negera-Pusat Perkebunan Negara, het algemeen bestuur van staatsbedrijven-centrum voor staatsplantages) (BPU-PPN). In eerste instantie waren de plantages en landerijen per regio verenigd, waaronder zes clusters op West-Java, vier op Midden-Java, tien op Oost-Java en negen op Noord-Sumatra. In 1963 werd dit systeem gereorganiseerd en kwamen er 92 clusters op basis van gewas, waarvan 55 suikerclusters (Pusat Perkebunan Negara: Gula).

De volgende suikerfabrieken op Java vielen onder de BPU-PPN:

Op West-Java:

Op Midden-Java:

Op Oost-Java: