Na de soevereiniteitsoverdracht aan Indonesië in 1949 kwam een grote hoeveelheid Nederlanders uit het voormalig Nederlands-Indië terug naar Nederland. In eerste instantie kreeg de Dienst Maatschappelijke Zorg, onderdeel van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, de taak om deze repatrianten te voorzien in de eerste materiële nood. Het voorzien van materiële zaken was echter niet afdoende, volgens de directie van de Dienst en zij deed een beroep op kerkelijke en particuliere initiatieven. Naar aanleiding van dit beroep werd in 1950 het Centraal Comité van Kerkelijk en Particulier Initiatief voor sociale zorg ten behoeve van gerepatrieerden (CCKP) opgericht. Dit comité werd in 1953 vastgelegd in een stichting.

In deze stichting waren diverse kerkelijke en particuliere instellingen, stichtingen en organisaties vertegenwoordigd. Het Centraal Comité had als doel om deze organisaties te steunen en waar mogelijk samenwerking te stimuleren. Aan het hoofd van het Centraal Comité stond een algemeen bestuur, waaruit een dagelijks bestuur werd gekozen. Het Centraal Comité was actief tot en met 1968, waarna de stichting werd opgeheven.