De Nederlandsche Fotografen Kunstkring werd opgericht in Den Haag in 1902 en was 68 jaar actief. Haar bestaan valt op te delen in twee perioden: de jaren van 1902 tot 1948 en de na-oorlogse jaren van 1949 tot 1970. In de vroege periode beoogde de vereniging vooral de belangen te behartigen van de zogenoemde vakfotografie, die zich wilde onderscheiden van amateurs en goedkope ateliers en hun groeiende concurrentie. Hoewel de vereniging het woord ‘kunst’ in haar naam droeg, beschouwde zij fotografie toch vooral als een ambachtelijke vorm van kunstnijverheid, waarin overigens wel grote artistieke hoogte bereikt kon worden. De NFK verenigde uiteenlopende fotografische richtingen zoals studioportretfotografie, ingenieursfotografie en picturalisme. Vooraanstaande Nederlandse fotografen waren lid, zoals Carl Mögle, Bernard Eilers, Ignatius Bispinck, Henri Berssenbrugge en Jacob Merkelbach. De na-oorlogse periode, ingeluid door een reorganisatie in 1948/1949, kenmerkte zich vooral door het leiderschap van voorman Meinard Woldringh en door een tegenstelling met de in Amsterdam na de Tweede Wereldoorlog opgerichte fotografenvereniging Gebonden Kunsten federatie (GKf). Waar de Haagse NFK als elitair werd gezien en uiteenlopende fotografische richtingen verenigde, waaronder ook meer beeldende, verenigde de Amsterdamse GKf vooral fotografen van een politiek links georiënteerde, sociaal geëngageerde vorm van documentaire en reportagefotografie. Begin jaren 1950 was er een kortstondig contact tussen fotografen van de NFK en Duitse fotografen van de Subjektive Fotografie van Otto Steinert. Lid van de NFK waren onder meer de reclame- en industriële fotografen Steef Zoetmulder, Jan Schiet en Bernard van Gils, portretfotografen Cas van Os en Willy Schurman, reportagefotografen Victor Meeussen en Ed van Wijk, fotograaf van het surrealisme Emiel van Moerkerken en de veelzijdige documentair fotograaf Martien Coppens.